Je houdt me vast en aan je ademhaling hoor ik dat je slaapt. Ik staar in het donker voor me uit en denk aan straks. Als het licht wordt en het leven weer begint zul je gaan. We zullen elkaar een laatste kus geven, een laatste blik net voordat je uit het zicht verdwijnt.
En als we elkaar dan ooit weer spreken zullen we vervreemd van elkaar zijn. De tijd die tussen dan en nu zal zitten heeft afstand gecreëerd. Je leven wat ik nu zo goed ken zul je me dan over vertellen, en het zal zijn alsof ik er met een verrekijker naar kijk.
Want ik laat jou en alles wat me dierbaar is aan wat nu nog ons is, en straks alleen nog jouw leven zal zijn, gaan.
Ons vervaagt en wordt weer jou en mij.
Als het straks licht is begint het nieuwe leven. Het jouwe en het mijne. Het zal ons nieuw geluk brengen. Omdat sprookjes niet altijd als sprookjes eindigen, maar na de komma anders verder gaan.
